Filmografia:

2005 Kissing on the Mouth

2006 LOL

2007 Hannah Takes the Stairs

2008 Swedish Blueballs

2008 Nights and Weekends

2009 Alexander the Last

2011 Uncle Kent

2011 Silver Bullets

2011 Art History

2011 Autoerotic

Elise Holowicki: Z mumblecore jest trochę jak z beatnikami, którzy najpierw zaczęli działać, a później zostali przez kogoś ochrzczeni podczas wywiadu. Mumblecore to przede wszystkim ludzie zajmujący się podobną problematyką - na przykład Andrew Bujalski czy Joe Swanberg. Ich głównym tematem jest życie dwudziestokilkulatków. Charakterystyczna dla filmów, wpisujących się w mumblecore, jest również niskobudżetowa produkcja czy użycie kamery cyfrowej. Chociaż zdarza się, że niektórzy twórcy korzystają z kamery filmowej. Jak widać brakuje konkretnego kryterium, pozwalającego stwierdzić, co zalicza się mumblecore, a co nie. Niektóre z filmów są improwizowane, inne oparte na scenariuszu. Mumblecore bywa określany jako nowy amerykański nurt dogma, bo jak na razie zaznacza swoją obecność tylko w USA. Twórcy Dogmy stosowali zasady ogłoszone w manifeście, chociaż czasem traktowali je luźno, trochę ironicznie. Chyba nie ma ani jednego filmu, który kompletowałby całe 10 reguł. Mumeblecore mimo, iż posiada pewne cechy charakterystyczne raczej nie jest ograniczony ścisłymi ramami.

Michał Oleszczyk: Zjawisko tzw. mumblecore, czyli kina mamroczącego niepokoju, jest u nas słabo opisane, a żaden film rozwijającego się od kilku lat nurtu nie wszedł jeszcze na polskie ekrany. Mumblecore zasadza się na wytłumieniu ekspresji aktorskiej do poziomu codziennego "bycia", na realistycznej fotografii i ledwo co zarysowanej dramaturgii, balansującej między celową nudą a dokumentalną obserwacją banalnych ludzkich zachowań w skali 1:1. Filmy mumblecore'owe opowiadają o ludziach z klasy średniej, których wiek oscyluje wokół trzydziestki, a plany życiowe nie są ani twardo określone, ani zupełnie bezkształtne. Mają jakąś pracę, jakieś życie towarzyskie, są inteligentni i katatoniczni jednocześnie. Najbardziej radykalnym wcieleniem nurtu jest, jak dotąd, Hannah Takes the Stairs (2007) Joego Swanberga. Wydaniem najbardziej przyjaznym widowni - twórczość braci Duplass.