>> Jednym z podstawowych tematów przewijających się przez całą twórczość autorki jest problem zderzenia jednostki z różnymi instytucjami dyscyplinarnymi, takimi jak szkoły („Syndrom asteniczny”), szpitale („Trzy opowieści”), armia, ogrody zoologiczne czy schroniska dla zwierząt. Instytucje zarządzające ludzką i nieludzką (zwierzęcą) populacją są tu ze sobą zestawione celowo, gdyż perspektywa reżyserki jest radykalnie antyhumanistyczna. Muratowa często podkreśla w swoich wypowiedziach, że nic nie denerwuje jej bardziej niż opowieści o człowieku jako „koronie stworzenia”. Jej filmy przedstawiają uniwersum, w którym na równych prawach funkcjonują ludzie i nie-ludzie, istoty żywe i przedmioty. Zresztą granica między tym, co żywe a nieożywione (czy umarłe) wyraźnie fascynuje reżyserkę, jest częstym motywem pojawiającym się w jej utworach. <<

Jakub Majmurek: Kira Muratowa przewrotny witalizm

(Dwutygodnik 28/2010)