"Kino pomagało mi w zmaganiu się z moimi problemami. Dość jestem pokomplikowany w środku. Wolałem oglądać filmy, które dotykały spraw trudnych, ostatecznych. Oczywiście jak się ma naście lat, to walczy się z całym światem, zadaje pytania o Boga, szuka swojego miejsca, pyta: dlaczego? po co? Kino bywa sztuką, czasami mówi o ważnych sprawach, czasami podsuwa podpowiedzi. I to intuicyjnie zrozumiałem będąc bardzo młodym chłopakiem. Urodziłem i wychowałem się na wsi, gdzie oczywiście kina nie było. Było kino objazdowe, które miało w sobie magię i coś z Cinema Paradiso, ale ono było od święta. Kino było i jest dla mnie sposobem rozmawiania o świecie, czy rozumienia świata, poznawania świata, rozumienia innych. Bliscy są mi twórcy, którzy mają wyraźny charakter pisma, których kino jest wyraziste, kreacyjne, gdzie emocje i forma są ważne. Bardziej Méliès niż Lumière. Zawsze było mi bliskie wynajdywanie dziwaków, outsiderów - tak reżyserów, jak i bohaterów filmowych".

Idę pod prąd. Z Romanem Gutkiem o potrzebie wolności

"Bardzo jestem ciekaw opinii widzów na temat propozycji, które wybieram czy do dystrybucji, czy na festiwal. Kiedyś mocno przeżywałem, jak ludzie wychodzili w trakcie filmów, które pokazywałem, ale szybko zrozumiałem, że wartością jest właśnie różnorodność sądów, myśli, charakterów. Z drugiej strony jest spora grupa widzów, której bliskie jest kino radykalne."

W grudniowym wydaniu miesięcznika KINO z Romanem Gutkiem rozmawia Magda Sendecka (str. 22 - 24).