Obsada

Julia Przyboś, Stanisław Niedbalski, Andrzej Munk

nagrody

International Documentary Festival, Venice 1959 – First Prize in the Documentary-Feature Category; Edinburgh IFF 1959 – Special Mention; International West German Short Film Days, Oberhausen 1960 – diploma; 10th International Festival of Tourist and Folklore Films, Brussels 1960 – Award for Best Fictionalised Tourist Film; Vancouver IFF 1961 – Honorary Mention

Opis filmu

Rzecz zaskakująca w filmografii Munka – subtelna, pogodna, urzekająca impresja filmowa pozbawiona słów, w której pierwsze skrzypce gra muzyka codzienności, a tłem jest warszawska starówka. Kamera towarzyszy w przechadzce kilkuletniej uczennicy klasy skrzypiec (w tej roli córka poety Juliana Przybosia, Julia). Dziewczynka jest przewodniczką widza po staromiejskich zaułkach, ukazanych jak gdyby jej oczami – z dziecięcą świeżością spojrzenia, wrażliwością na detal i na muzykę. Instrumenty w tej symfonii codzienności są różne – grają strojone właśnie kościelne organy, ale także „gra” miotła dozorcy, „grają” młotki szewców, butelki podskakujące na parapecie czy silniki motocykli. Przez moment na ekranie pojawia się sam Munk, jako człowiek w budce telefonicznej. Gdzieś w dalekim tle – echa powstania warszawskiego.

Munk był melomanem, twórcą szczególnie wrażliwym na muzykę i dźwięki w filmie, na współbrzmienie i wzajemne uzupełnianie się filmowej wizji i fonii. Ta wrażliwość jest widoczna zarówno w jego pełnometrażowych dziełach, jak i w krótkich formach. Spacerek… stanowi jej najpełniejsze odzwierciedlenie. Muzyka Andrzeja Markowskiego – pomysłodawcy filmu – jest tu mistrzowsko zespolona z obrazem.